رواق / Ravaq – Details, episodes & analysis

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

همای اوج (برج) سعادت به دام ما افتد

اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

حباب‌وار براندازم از نشاط کلاه

اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد

شبی که ماه مراد از افق (طلوع کند) شود طالع

بود که پرتو نوری به بام ما افتد؟

به بارگاه تو چون باد را نباشد بار

کی اتفاق مجال سلام ما افتد

(ملوک را چو ره خاکبوس آن در نیست

کی التفات به حال سلام ما افتد)

چو جان فدای لبت شد خيال می‌بستم

که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد

خيال زلف تو گفتا که جان وسيله مساز

کز اين شکار فراوان به دام ما افتد

به نااميدی از اين در مرو بزن فالی

بود که قرعه‌ی دولت به نام ما افتد

ز خاک کوی تو هر (دم) گه که دم زند حافظ

نسيم گلشن جان در مشام ما افتد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۳

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

که تاب من به جهان طره‌ی فلانی داد

دلم خزانه‌ی اسرار بود و دست قضا

درش ببست و کليدش به دلستانی داد

شکسته‌وار به درگاهت آمدم که طبيب

به موميایی لطف توام نشانی داد

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش

که دست دادش و ياری ناتوانی داد

برو معالجه‌ی خود کن ای نصيحتگو

شراب و شاهد شيرين که را زيانی داد

گذشت بر من مسکين و با رقيبان گفت

دريغ حافظ مسکين من چه جانی داد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۴

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل

جمالت آفتاب هر نظر باد

ز خوبی روی خوبت خوبتر باد

همای زلف شاهين شهپرت را

دل شاهان عالم زير پر باد

کسی کو بسته زلفت نباشد

چو زلفت درهم و زير و زبر باد

دلی کو عاشق رويت نباشد

هميشه غرقه در خون جگر باد

بتا چون غمزه‌ات ناوک فشاند

دل مجروح من پيشش سپر باد

چو لعل شکرينت بوسه بخشد

مذاق جان من ز او پرشکر باد

مرا از توست هر دم تازه عشقی

تو را هر ساعتی حسنی دگر باد

به جان مشتاق روی توست حافظ

تو را در حال مشتاقان نظر باد

گفتم اي سلطان خوبان رحم کن بر اين غريب

گفت در دنبال دل ره گم کند مسکين غريب

گفتمش مگذر زماني گفت معذورم بدار

خانه پروردي چه تاب آرد غم چندين غريب

خفته بر سنجاب شاهي نازنيني را چه غم

گر ز خار و خاره سازد بستر و بالين غريب

اي که در زنجير زلفت جاي چندين آشناست

خوش فتاد آن خال مشکين بر رخ رنگين غريب

مي نمايد عکس مي در رنگ روي مه‌وشت

همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرين غريب

بس غريب افتاده است آن مور خط گرد رخت

گر چه نبود در نگارستان خط مشکين غريب

گفتم اي شام غريبان طره شبرنگ تو

در سحرگاهان حذر کن چون بنالد اين غريب

گفت حافظ آشنايان در مقام حيرتند

دور نبود گر نشيند خسته و مسکين غريب

مي دمد صبح و کله بست سحاب

الصبوح الصبوح يا اصحاب

مي چکد ژاله بر رخ لاله

المدام المدام يا احباب

مي وزد از چمن نسيم بهشت

هان بنوشيد دم به دم مي ناب

تخت زمرد زده است گل به چمن

راح چون لعل آتشين درياب

در ميخانه بسته اند دگر

افتتح يا مفتح الابواب

اين چنين موسمي عجب باشد

که ببندند ميکده به شتاب

لب و دندانت را حقوق نمک

هست بر جان و سينه هاي کباب

بر رخ ساقي پري پيکر

همچو حافظ بنوش باده ناب

اي فروغ ماه حسن از روي رخشان شما

آب روي خوبي از چاه زنخدان شما

عزم ديدار تو دارد جان بر لب آمده

بازگردد يا برآيد چيست فرمان شما

کس به دور نرگست طرفي نبست از عافيت

به که نفروشند مستوري به مستان شما

بخت خواب آلود ما بيدار خواهد شد مگر

زان که زد بر ديده آبي روي رخشان شما

با صبا همراه بفرست از رخت گلدسته اي

بو که بويي بشنويم از خاک بستان شما

عمرتان باد و مراد اي ساقيان بزم جم

گر چه جام ما نشد پرمي به دوران شما

دل خرابي مي کند دلدار را آگه کنيد

زينهار اي دوستان جان من و جان شما

کي دهد دست اين غرض يا رب که همدستان شوند

خاطر مجموع ما زلف پريشان شما

دور دار از خاک و خون دامن چو بر ما بگذري

کاندر اين ره کشته بسيارند قربان شما

اي صبا با ساکنان شهر يزد از ما بگو

کاي سر حق ناشناسان گوي چوگان شما

گر چه دوريم از بساط قرب همت دور نيست

بنده شاه شماييم و ثناخوان شما

اي شهنشاه بلنداختر خدا را همتي

تا ببوسم همچو اختر خاک ايوان شما

مي کند حافظ دعايي بشنو آميني بگو

روزي ما باد لعل شکرافشان شما

ساقي به نور باده برافروز جام ما

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پياله عکس رخ يار ديده ايم

اي بي خبر ز لذت شرب مدام ما

هرگز نميرد آن که دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جريده عالم دوام ما

چندان بود کرشمه و ناز سهي قدان

کايد به جلوه سرو صنوبرخرام ما

اي باد اگر به گلشن احباب بگذري

زنهار عرضه ده بر جانان پيام ما

گو نام ما ز ياد به عمدا چه مي بري

خود آيد آن که ياد نياري ز نام ما

مستي به چشم شاهد دلبند ما خوش است

زان رو سپرده اند به مستي زمام ما

ترسم که صرفه اي نبرد روز بازخواست

نان حلال شيخ ز آب حرام ما

حافظ ز ديده دانه اشکي همي فشان

باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

درياي اخضر فلک و کشتي هلال

هستند غرق نعمت حاجي قوام ما

دوش از مسجد سوي ميخانه می‌شد پير ما

چيست ياران طريقت بعد از اين تدبير ما

ما مريدان روي سوي قبله چون آريم چون

روي سوي خانه خمار دارد پير ما

در خرابات طريقت ما به هم منزل شويم

کاين چنين رفته ست در عهد ازل تقدير ما

عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش است

عاقلان ديوانه گردند از پي زنجير ما

روي خوبت آيتي از لطف بر ما کشف کرد

زان زمان جز لطف و خوبي نيست در تفسير ما

با دل سنگينت آيا هيچ درگيرد شبي

آه آتشناک و سوز سينه شبگير ما

تير آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش

رحم کن بر جان خود پرهيز کن از تير ما

رونق عهد شباب است دگر بستان را

مي رسد مژده گل بلبل خوش الحان را

اي صبا گر به جوانان چمن بازرسي

خدمت ما برسان سرو و گل و ريحان را

گر چنين جلوه کند مغبچه باده فروش

خاکروب در ميخانه کنم مژگان را

اي که بر مه کشي از عنبر سارا چوگان

مضطرب حال مگردان من سرگردان را

ترسم اين قوم که بر دردکشان مي خندند

در سر کار خرابات کنند ايمان را

يار مردان خدا باش که در کشتي نوح

هست خاکي که به آبي نخرد طوفان را

برو از خانه گردون به در و نان مطلب

کان سيه کاسه در آخر بکشد مهمان را

هر که را خوابگه آخر مشتي خاک است

گو چه حاجت که به افلاک کشي ايوان را

ماه کنعاني من مسند مصر آن تو شد

وقت آن است که بدرود کني زندان را

حافظا مي خور و رندي کن و خوش باش ولي

دام تزوير مکن چون دگران قرآن را

ساقيا برخيز و درده جام را

خاک بر سر کن غم ايام را

ساغر مي بر کفم نه تا ز بر

برکشم اين دلق ازرق فام را

گر چه بدناميست نزد عاقلان

ما نمي خواهيم ننگ و نام را

باده درده چند از اين باد غرور

خاک بر سر نفس نافرجام را

دود آه سينه نالان من

سوخت اين افسردگان خام را

محرم راز دل شيداي خود

کس نمي بينم ز خاص و عام را

با دلارامي مرا خاطر خوش است

کز دلم يک باره برد آرام را

ننگرد ديگر به سرو اندر چمن

هر که ديد آن سرو سيم اندام را

صبر کن حافظ به سختي روز و شب

عاقبت روزي بيابي کام را